Renate Kerkhofs

Succes met je boek.

​

‘Succes met je boek’. Mieke schrok op. Ze had Peter niet achter zich horen aankomen. Ze vloekte binnensmonds. ‘Nou, dank je wel,’ mompelde ze ten antwoord, ‘maar het is nog niet helemaal af’.Waarom had ze zo nodig moeten rondbazuinen dat ze überhaupt een boek aan het schrijven was? Om de haverklap werd er geïnformeerd naar de vorderingen en dat kwam haar inspiratie niet ten goede. Nog even en ze had writer’s block nog voor ze writer was. ‘Dat bedoel ik ook niet,’ pikte hij in op haar reactie, ‘ik bedoel “succes met je boek” is dat niet wat jij nodig hebt?’Ze zuchtte, de conversatie begon haar nu al mateloos te irriteren. Peter was dan ook niet meteen haar favoriete collega. Als ze hem kon ontlopen zou ze het zeker niet laten. Maar ditmaal had hij haar verschalkt aan de espressomachine in de keuken en versperde nu de doorgang naar haar bureau. Met geen mogelijkheid kon ze langs hem heen, toch niet zonder lichaamscontact. En dat was wel het laatste waar ze op uit was. Daarom bleef ze staan waar ze stond, de hete kop in haar handen. Het moment dat ze haar vingers ging verbranden kwam gestadig dichterbij. Desondanks was ze niet van plan om de mok neer te zetten, dat kon immers als een uitnodiging worden opgevat om het gesprek verder te zetten.‘Dat is een boek voor aspirant schrijvers,’ lichtte hij geduldig toe. Peter was maar wat blij een gespreksonderwerp gevonden te hebben, ‘om hen te helpen voor, tijdens en na het schrijfproces.’‘Interessant,’ reageerde ze in weerwil van zichzelf. Ze kon zich wel voor het hoofd slaan. Nu ging hij zeker niet meer weg uit die deuropening. Maar diep vanbinnen moest ze toegeven dat haar belangstelling was gewekt. Misschien zou een dergelijk boek haar door de moeilijke fase waarin ze verkeerde kunnen loodsen. Tips kunnen geven bij de uitwerking van het verhaal.‘Je kunt dit boek zelfs gratis en voor niks krijgen. Als je dat wat lijkt, zeg je het maar, dan laat ik je weten waar je die informatie kunt vinden.’ En weg was hij. Met een vloek zette ze het kopje op het aanrecht. Haar vingers voor zich heen en weer zwaaiend om ze af te koelen. Wat was die Peter toch een kwal. Had hij het zo weten draaien dat zij op hem moest toestappen. Dat zij iets nodig had van hem. Ze haalde diep adem, liet de koffie staan waar hij stond, trok haar kleren recht en liep de keuken uit in de richting van zijn bureau. Ze probeerde een alleraardigste glimlach op haar gezicht te toveren maar staakte die pogingen. Dat was net een brug te ver.......