Renate Kerkhofs
reisflarden
Hoog bezoek in Oeganda.
​
De dagen kabbelden op identieke wijze verder totdat de rust in het hotel indringend verstoord werd. Lome gemoedelijkheid maakte ijlings plaats voor bedrijvige levendigheid. Plichtsgetrouwheid verving de eerdere speelse ongedwongenheid. Met de komst van de nieuwe gasten veranderde de sfeer zienderogen. Salim Saleh, de broer van de president, en zijn uitgebreide gevolg waren neergestreken in Acholi Inn. Op het terrein wemelde het plots van de zwaar bewapende militairen.
Ivan maakt het bont in Jamaica.
​
‘Je hebt toch onderdak als de orkaan komt?’, vroeg de man aan de receptie de volgende ochtend bij het uitchecken. Ik keek hem niet begrijpend aan, maar besloot zijn woorden af te doen als Jamaicaanse humor. Ik beantwoordde zijn zogenaamde bezorgdheid met een glimlach en liet me voeren naar mijn nieuwe onderkomen. Na mijn intrek genomen te hebben in het pension aanschouwde ik met verbazing de werkzaamheden die aan de gang waren. Ramen werden dichtgetimmerd, planten in potten binnen gezet, evenals alle andere zaken die los stonden. Het Italiaanse meisje uit de aanpalende kamer kwam naast mij zitten op de trap. ‘Ze maken alles klaar voor Ivan.’
spinsels
Avonturen in B en NL.
fictie
Volledig aan het brein ontsproten.
Marokkaanse verrassingen.
​
Marokko in augustus was heet. Dat maakten de milkshakes die een kleine zaak in het stadscentrum van Tafraoute aanbood extra aanlokkelijk. Fruit uit een schil, gepasteuriseerde melk, men wist precies wat de gemiddelde platgehygiëniseerde westerling nodig had. Verfrissend gleed de vloeistof langs mijn tintelende smaakpapillen door mijn slokdarm naar een feestje in mijn maag. Het bleek niet minder dan een godendrank. Met een verzaligd gevoel zette ik het lege glas voor me neer op tafel. Even overwoog ik om een tweede te bestellen maar besloot het niet te doen. Spilzucht, noch overdaad komen immers voor in de bijbel van de rechtgeaarde lowbudget-reiziger.
Muzungu in Oeganda (reis 1)
​
Ik kleed me weloverwogen aan. De espadrilles die ik in eerste instantie aan mijn voeten wil doen, stop ik weer in mijn rugzak. Baskets zijn beter, makkelijker om zo nodig mee weg te spurten. Geel shirtje? Nee, valt teveel op in de bush. Flesje water in mijn handbagage en een Immodiumpje Instant binnen handbereik. Tenslotte is het allerlaatste wat ik wil door de rebellen verrast worden met mijn broek op mijn knieën. Liever sterven met een minimum aan waardigheid. En dan, met enige vertraging, kunnen we vertrekken.