Bij de belastingsdienst 2.

Een luide vloek schalde door het gebouw waar belastingsdienst Eindhoven zich bevond. Kees liet van schrik bijna zijn vers uit het espressomachine getapte kopje koffie, glippen uit zijn handen. ‘Wat heb jij nou, Gertjan?’ snelde hij naar zijn collega. ‘Krijg nou wat,’ antwoordde die geagiteerd, ‘moet ik die Belgische tuttebel weer belastinggeld, ons geld weetjewel, terugstorten.’ ‘Hoezo,’ vroeg Kees verbaasd, ‘woont die dan nog in Nederland?’ ‘Ja hoor, die is er nog steeds.’ Kees fronste zijn wenkbrauwen: ‘Heeft zij dan het wegpestprogramma niet ondergaan?’ ‘Jawel hoor, toch wel, code rood zelfs.’ ‘Waat?’ Opnieuw keilde het kopje bijna tegen de tegels, ‘en die is er nog? Die moet dus wel helemaal mesjogge zijn, zeg maar.’ ‘Mijn idee,’ zuchtte Gertjan, ‘als die een keer doorflipt, gaat dat onze gezondheidszorg handen vol geld kosten.’ De collega’s keken elkaar hoofdschuddend aan. ‘Goed, heeft de immigratiedienst zijn pestwerk gedaan?’ ‘Yep, de wetgeving is zelfs speciaal aangepast zodat een huis kopen als Belg nagenoeg onmogelijk werd in die periode. Maakte geen indruk. Ze kocht een huis zonder te weten of ze wel een lening zou krijgen. De bank werkte prima mee en hield haar een paar maanden in dubio. En vervolgens schreef ze zich zonder verpinken uit in België.’ ‘O ja en toen kon ze zich niet in Nederland inschrijven, moest ze een postadres nemen en was ze ei zo na in de illegaliteit beland, toch?’ vulde Kees aan. Gertjan knikte. ‘Goed, de auto-inschrijfdienst, hoe zit het daarmee?’ Ergernis klonk door in Gertjans stem: ‘Toen ze een auto wilde invoeren, schotelden ze haar een onmogelijk document voor waarin ze de kostprijs van die auto met de prijs van elke optie moest invullen. Het onding was notabene 13 jaar oud, dus begin maar.’ Kees lachte smakelijk om die goed gevonden grap. ‘Ze voerde hem in, verkocht hem een week later en kreeg vervolgens een boete van 900 euro op haar krentenbol.’ ‘Laaachen!’ riep Kees uit. Maar bij het zien van het onbewogen gezicht van zijn collega, voegde hij er weifelend aan toe: ‘Toch?’ ‘Nee,’ zuchtte Gertjan. ‘Ze bleek niet onder de indruk. Ze hield die dienst anderhalf jaar aan het lijntje, betaalde uiteindelijk en voerde vervolgens doodleuk opnieuw een auto in.’ ‘Dat meen je niet?’ Kees wist niet waar hij het had.’ En andere diensten dan?’ ‘Ach man, je hebt er geen idee van hoeveel boetes we het mens al hebben opgelegd. En de dienst die de belastingen voor haar heeft ingevuld stuurt ook al vier jaar dreigbrieven dat ze binnen de drie dagen 1000 euro moet ophoesten of anders…. Allemaal zonder resultaat.’ Gertjan wierp zijn armen in een wanhopig gebaar in de lucht. ‘Misschien moet je nog maar eens een brief schrijven om te melden dat je een brief gaat schrijven waarin ze weer iets onverwacht moet betalen.’ Radeloos voegde Kees eraan toe: ‘Verzin desnoods gewoon iets. ‘Je weet toch wat die trut van plan is?’ Gertjan knikte: ‘Dat weet ik maar al te goed. Ze is gewoon zelf bezig aan een wegpestprogramma. Weet je hoeveel Belgen er de laatste tijd al in regio Zeeland zijn gaan wonen?’

StartFragment

EndFragment