Het huwelijksaanzoek.

Het was een lange rit. Ik was blij om even de benen te kunnen strekken tijdens de tussenstop op weg naar Dahab. De zon brandde ongenadig hard. Ik liet me zakken op de drempel voor het etablissement. De meeste van mijn reisgenoten trokken naar binnen om een maaltijd of snack te nuttigen. Ik trok een Camel uit het pakje sigaretten dat ik bij me droeg en stak hem aan. Plots viel me de man op die me van op een afstandje van kop tot teen monsterde. Gekleed in een typische djellaba van een smetteloos wit. Een uitpuilende buik die door het kledingstuk niet verhuld kon worden. Slippers aan zijn voeten. Een grote snor. Langzaam slofte hij mijn richting uit om op een meter voor me te blijven staan. ‘You marry me?’ vroeg hij in gebrekkig Engels zonder enige inleiding. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Zelfs na twee weken Egypte als alleenreizende, jonge vrouw met lang haar kwam de directheid van zijn vraag als een verrassing. Ik keek hem aan, hand boven mijn ogen om ze af te schermen tegen de zon. ‘Nope,’ antwoordde ik monotoon en verlegde mijn aandacht weer naar niets in het bijzonder. ‘I give you 300 camels,’ probeerde hij te overtuigen. Opnieuw keek ik hem aan. ‘Tempting,’ antwoordde ik, ‘but still: nope.’ In een ongeïnteresseerd, niet in het minst teleurgestelde beweging haalde hij zijn schouders op en slofte weg in de richting van de bus.‘Whatever,’ kon ik hem bijna horen denken.